De vier oorspronkelijke bandleden van Lake Street Dive komen uit verschillende uithoeken van de States maar leren mekaar kennen als studenten aan de New England Conservatory waar ze een hoogstaande jazz opleiding volgen. In 2004 wordt Lake Street Dive, vernoemd naar een straat van louche bars in gitarist Olson’s geboortestad Minneapolis, opgericht als een collectief van vrienden die graag met elkaar samenspelen zonder grote ambities. Pas in 2010 wordt het de vier talentrijke musici menens en wordt officieel hun debuutplaat ‘Lake Street Dive’ uitgebracht. De groep met thuisbasis Boston, MA treedt dan al overal op zodat de opvolger ‘Bad Self Portraits’ pas in 2014 verschijnt. Het gaat zodanig goed dat begin 2016 het nieuwe album ‘Side Pony’ verschijnt bij een major label. In de States treedt Lake Street Dive inmiddels op voor middelgrote zalen. In Europa loopt het nog niet zo’n vaart. Daar geniet LSD voor het eerst bekendheid met hun 2de album annex tour die hen ook tot in de AB club brengt in 2014. Vastbesloten om ook in Europa vaste voet aan de grond te krijgen is er in 2016 ter promotie van ‘Side Pony’ een Europese tour die start in de Trix club waar ook uw verslaggever aanwezig is. Drie jaar later is er heel wat veranderd. In Amerika treedt Lake Street Dive op voor uitverkochte middelgrote zalen. In Europa op de UK na is dit vooralsnog niet het geval. Er is een nieuw volwaardig vijfde bandlid keyboardist Akie Bermiss en LSD bracht vorig jaar maar liefst twee nieuwe albums uit: het in de VS goed onthaalde ‘Free Yourself Up’ met 10 nieuwe songs, annex de EP “Freak Yourself Out” 6 maand later met nog eens vijf nieuwe songs uit dezelfde sessies. Uit die nieuwe aanwinsten komen vanavond negen songs, slechts vijf songs zijn “oudjes” aangevuld met naar gewoonte een paar opvallende covers. Ook de groepssound lijkt geüpgraded naar een harder, voller nog meer punchier geluid.

De ravissante zangeres Rachael Price levert ontegensprekelijk de x-factor. Haar niet aflatende vocale energie vormt de kern van het geluid van de band. Price heeft een happy podiumprésence die van meetaf aan charmeert en verleidt zowel in aanblik als in haar stemgeluid. De vijf bandleden staan in een soort halve cirkel met Price in het midden. Contrabassiste Bridget Kearnet op rechts voegt een folky en jazzy sound toe aan de nummers. Ondanks het feit dat zij aan de zijkant van het podium staat, zijn haar bas vaardigheden en perfecte harmoniezang een integraal onderdeel van het optreden. In het midden achteraan zit nieuwkomer Akie Bermiss die de sound van de band verrijkt met zijn soepele zachte als verleidelijke achtergrondvocalen naast zijn funky keyboardspel dat verwijst naar Stevie Wonder. Op links is Mike "McDuck" Olson de man die met gitaarlicks en op trompet de spankracht van de uptempo nummers verhoogt. Ongelooflijk strak en zeer getalenteerd is drummer Mike Calabrese wiens machine-achtige timing en precisie het geheel samenhoudt. Het is dus niet juist Rachael en band maar elk bandlid levert bij ieder nummer zijn bijdrage voor het bekomen van de goed doorwrochte LSD sound. De muziek van LSD is in sé mainstream maar het bandgeluid heeft in de persoon van zangeres Price een zodanige aantrekking, is dermate rijkgeschakeerd aan diverse invloeden en heeft door de speelvaardigheden en samenspel van de bandleden alsook door het harmonisch vierstemmig samenzingen voldoende weerhaken, frisheid en eigenheid om ruim boven de middelmaat uit te steken. Het maakt dat mindere songs nog voldoende muzikaal onderbouwd zijn om niet meteen af te haken. Sommigen gaan zelfs mee met elke beat en zingen elk woord van het refrein mee. Dat is wat we konden vaststellen in een goed gevulde clubambiance – ik schat 500 aanwezigen - in een half afgesloten grote Depotzaal in Leuven.

Rachael en Co vliegen er van meetaf aan in met de uptempo titelsong van het nieuwe album ‘Free Yourself Up’, funky soulpop met gitaar, toetsen, drums en staande bas. LSD gooit er direct het door trompet gedreven Stax R&B “You Go Down Smooth” achter aan, een van hun beste uptempo songs waarmee ze plachten menig concert af te sluiten. Zangeres Rachael Price in lila jumpsuit is met haar geweldige stem dé blikvanger waarrond alles draait maar het zijn de individuele bijdragen van ieder bandlid die elke song zijn groepssound opleveren. De basloopjes van Bridget Kearney tijdens “Red Light Kisses” zijn in dat opzicht niet te versmaden. Het getalenteerde kwintet is onderlegd in verschillende stijlen. Van seventies knippersoul gaat het naar een meerstemmige soulballade “Mistakes” met een opgemerkte trompetsolo. Akie Bermiss’ toetreding tot de band is een verhaal van hit en misses, in een explosieve rockende medley van drie bestaande LSD songs “Bobby Tanqueray/Spectacular Failure/ Doesn't Even Matter Now” wordt in de persoon van Bobby het verhaal via een leuke invalshoek uit de doeken gedaan.

Van alle nieuwe songs is “Darryl” dé rocksong bij uitstek met een meebrulbaar refrein, eigenlijk een middelmatig nummer dat door de speelvaardigheid van de bandleden én door de vocale performance van Price naar boven wordt getild. “Hang On” trekt je wel onmiddellijk mee met een krakend basloopje als intro in een mid-tempo soul stamper van een goed op elkaar ingespeelde groep met Rachael als spil en de andere vier klinkend als uit één mond.

Tot de sterkste songs behoren de nieuwe emotionele ballade “I Can Change” met akoestische gitaar en ingetogen toetsen die de zangeres bij elke stembuiging ondersteunen, prachtig. Daarop mag keyboardist Akie zich onderscheiden als zanger met een geheel soulvolle uitvoering van de Shania Twain klassieker “You’re Still The One”. De vierstemmige samenzang, de baslijn van Bridget, de groovy Stevie Wonder sound en nog een trompetsolo maken het geheel af. De pleitbede “Call Off Your Dogs” roept de hoogdagen van de Philly sound op en mag de party op funky groovy wijze voortzetten met deze heerlijke disco stamper met een aanstekelijk refrein. Het aanstekelijke op handgeklap onthaalde “Seventeen” zet de sfeer door met een leuke tempo verandering halfweegs. De knappe blues soul ballade “Musta Been Something” is een klein rustpunt van orgel, synths, zachte drums en het geweldig hoge stembereik van Rachael. Met een trits heel energieke songs wordt het slotoffensief ingezet. Het punchy “Shame, Shame, Shame” met meezing refrein is een soul stopper van formaat annex drumsolo. “Bad Self Portraits” is en blijft één van hun sterkste nummers met strak samenspel van gitaar, toetsen, drums en staande bas. “Good Kisser” is Rachael op het lijf geschreven, de zangeres gaat hoog, zingt loepzuiver en krachtig, zij doet haar moves en houdt heel de zaal in de ban, door haar jazz-achtergrond kan zij haar stem als geen andere ook als instrument gebruiken, zeer straf.

De toegift begint verrassend met een bluegrass moment met alle vijf Lake Street Dive leden verzameld in het midden van het podium, op gitaar, tamboerijn, melodica en contrabas voor een driestemmige uitvoering van het oude The Kinks nummer “Stranger”. “We Are One” is het laatste stukje dat ze met zijn allen zingen, heel mooi en zo is het ook voor deze band die klinkt als een hechte groep. Als toemaatje krijgen we nog een vrij getrouwe cover van “Rich Girl” (Hall & Oates) een toffe uitsmijter van een topconcert in de categorie fun, party and good times.

Marc Buggenhoudt

Setlist

1. You Are Free (Free Yourself Up) (Free Yourself Up, 2018) titelnummer
2. You Go Down Smooth (Bad Self Portraits, 2014)
3. Red Light Kisses (Free Yourself Up, 2018)
4. Baby Don't Leave Me Alone With My Thoughts (Free Yourself Up, 2018)
5. Mistakes (Side Pony, 2016)
6. Bobby Trilogy (Tanq>Failure>Matter)
7. Darryl (EP Freak Yourself Out, 2018)
8. Hang On (Free Yourself Up, 2018)
9. I Can Change (Free Yourself Up, 2018)
10. You’re Still the One (Shania Twain cover)
11. Call Off Your Dogs (Side Pony, 2016)
12. Seventeen (Bad Self Portraits, 2014)
13. Musta Been Something (Free Yourself Up, 2018)
14. Shame, Shame, Shame (Free Yourself Up, 2018)
15. Bad Self Portraits (Bad Self Portraits, 2014)
16. Good Kisser (Free Yourself Up, 2018)
Encore:
17. Strangers (The Kinks cover)
18. Rich Girl (Hall & Oates cover) (EP: Fun Machine, 2012)

Foto's © Yvo Zels